Artykuł został znaleziony w archiwum wcześniejszej wersji domeny, został przywrócony ponieważ informacje w nim zawarte mogą być dla kogoś pomocne.
W budownictwie mieszkaniowym wyróżnia się trzy rodzaje technologii budowy ścian. Mowa tu o ścianach jedno, dwu lub trójwarstwowych. Ściana powinna być wytrzymała, ciepła i cicha. Która z technologii spełnia te założenia? W zasadzie wszystkie, ale poszczególne typy ścian mają swe wady i zalety.
Ściany jednowarstwowe są tanie i szybko się je wznosi. Nie wymagają ocieplenia, ponieważ są budowane z ciepłego i wytrzymałego materiału, takiego jak ceramika poryzowana, beton komórkowy, lub keramzytobetonu. Niezależnie od wybranego materiału, jest on murowany na cienkowarstwową zaprawę klejową lub ciepłochronną.
Aby skutecznie zapobiegać stratom ciepła, wszelkie ubytki w ścianach jednowarstwowych są uzupełniane materiałami, jakie zapewniają dobrą izolacyjność. Są one wykańczane tynkiem tradycyjnym lub cienkowarstwowym. Ich atutami jest łatwość i szybkość wznoszenia, prostota konstrukcji, mnogość dostępnych materiałów do budowy oraz brak wymogu ocieplania dodatkowego.
Ściany jednowarstwowe mają jednak swoje wady, mianowicie ich właściwości użytkowe są przeciętne, materiał budowlany, wykorzystywany do ich budowy, jest kruchy, wymagają szerszych fundamentów i zatrudnienia wykwalifikowanej ekipy budowlanej, a także docieplenia nadproży, wieńców, filarów i słupków ścianki kolankowej.
Ściany dwuwarstwowe są stosowane bardzo powszechnie, ponieważ są one połączeniem zalet ścian jedno i trójwarstwowych. Złożone są z warstwy nośnej i ocieplenia ścian. Można je murować w zasadzie z każdego materiału, byleby warstwa nośna miała minimum 15-30 cm Grubość izolacji ścian dwuwarstwowych określa współczynnik przenikania ciepła, dlatego też muszą mieć one od 12 do 20 cm grubości.
Prostota wznoszenia ścian dwuwarstwowych sprawia, że nie trzeba do ich budowy zatrudniać wysoce wykwalifikowanych pracowników. Istnieje konieczność ocieplenia ścian dwuwarstwowych. Można tego dokonać na dwa sposoby – metodą lekko mokrą lub lekko suchą. W metodzie lekko mokrej mocuje się do ściany płyty styropianowe o grubości 10-12 cm, na zaprawę klejową lub za pomocą łączników wykonanych z tworzywa.
Metoda lekko sucha polega na ociepleniu ścian wełną mineralną na ruszcie drewnianym, który jest przytwierdzony bezpośrednio do ściany. Pozwala to zwiększyć grubość ocieplenia, a w przypadku płyt styropianowych nie jest to zalecane. Przy zastosowaniu metody lekko mokrej do ocieplenia ścian, można wykończyć elewację tynkiem cienkowarstwowym na siatce, zaś metoda lekko sucha zdecydowanie ogranicza możliwości zastosowania tynków na elewację, pozwalając na wykorzystanie wyłącznie okładzin elewacyjnych mocowanych do rusztu.
Prostota wznoszenia ścian dwuwarstwowych, wysoki współczynnik przenikania ciepła, możliwość podzielenia budowy na etap ocieplenia i wykończenia elewacji, szeroki wachlarz dostępnych materiałów na warstwę nośną, mniejsza kruchość owych materiałów, oraz możliwość wznoszenia ścian na węższych elementach to najważniejsze atuty ścian dwuwarstwowych. Przy ich wykorzystaniu można łatwo ocieplić wieńce i nadproża i uzyskać jednolitą ciepłochłonność na całej powierzchni przegrody.
Niestety, ale metoda budowania ścian dwuwarstwowych pociąga za sobą dużo czasu i wyższe koszty, niż w przypadku ścian jednowarstwowych. Konieczne jest optymalne dobranie grubości i rodzaju ocieplenia, co znacznie podnosi koszty budowy.
Ściana trójwarstwowa jest najbardziej pracochłonna i kosztowna, a jej zbudowanie wymaga od ekipy budowlanej dużego doświadczenia i dokładności. W jej przypadku warstwa nośna może być bardzo cienka, istnieją nieograniczone możliwości wykończenia elewacji ściany trójwarstwowej.
Ma ona wysokie własności użytkowe, najwyższą izolacyjność cieplną i akustyczną, dużą odporność ogniową, solidność oraz zdolność do zagwarantowania korzystnego mikroklimatu we wnętrzach.
Artykuł został znaleziony w archiwum wcześniejszej wersji domeny, został przywrócony ponieważ informacje w nim zawarte mogą być dla kogoś pomocne.
